Giderken…TUTSAK Seni istiyorum ve biliyorumasla koynuma almayacağım.Sen o aydın ve pırıl pırıl gökyüzüsün,ben bu kafeste bir tutsağım.Kara ve soğuk parmaklıklar ardından, gözlerim hasretle bakıyor yüzüne doğru,bir elin uzanışını düşlüyorum,ansızın ben de uçayım sana doğru.Boş bir anda düşlüyorumbu sessiz hapishaneden uçmayı,gülerek gardiyan adamın gözüne, yanında yaşama yeniden başlamayı.Düşlüyorum ancak bilirim asla bu kafesten kurtulmaya gücüm kalmamış,gardiyan adam istese bile, kanatlanıp uçmaya soluğum kalmamış.Parmaklıklar ardında her sabah,bir çocuğun bakışı güler bana doğru,sevinç şarkılarına başladığımda,dudağında öpücükle gelir bana doğru.Şayet bir gün, ey gökyüzükanatlanırsam bu sessiz evden, ağlayan çocuğa nasıl söylerim,tutsak bir kuşum, vazgeç benden? Bir mumum, canımın alazıyla,harabeleri aydınlatırım,sönüklüğü seçersem eğer,bir yuvayı yıkıp dağıtırım…Furuğ Ferruhzad

Degil mi ki rüyalar tek kişilik,Mallarmé, Verlaine´nin rüyalarını nasıl görsün?

bazen insanın kendisine gitmesi yapabileceği en iyi şeydir.