OTOBİYOGRAFİ

Babam gassaldı,
ağır kokardı.
Su kokusu,
ten kokusu,
teneşir kokusu…
Gözlerinde alışkın ölüm korkusu.

“Yağmur” derdi,
“İşte o benim.
Kâh yağar hayatı,
kâh ölümü temizlerim.”

Uyumazdı geceleri,
hayatı günlere bölmezdi.
Her sabah işe,
o ağır elbiseyle giderdi.
Ardında fısıltılar,
zifiri çığlıklar,
ağdalı ağıtlar,
gölgeler…
Şimdi kapımdalar

Güzel kadındı annem.
Ağrıtır gözleri,
saçlarına rüzgar gizlerdi.
İçinde gülüşüm hapis
eline o resmi aldığında,
kendi gülüşünü azat ederdi.

Anlatırdı geceleri,
Ağır kokulu bir babanın
ellerinin ten telaşıymışım.
“Yaşamak hayat kırıklığı” derdi
Oradan sızmışım.

Seyfullah Karaköse