yarınlar alemi

bütün gece
neyi taşıyıp durdu trenler
bir ucundan bir ucuna şehrimin

üstüne vazife olmayan duvarları
arşınlıyordu örümcekler
o saatlerde evlerde

dedemin eline su döktüğüm günlerdi
hatırlıyorum
namaz kılar yalvarırdı mürit sesle

bir şey olurdu
daha anlayamadan
aynı yerde buluverirdik cismimizi

yeni yeni anlıyordum
neden ‘yarın diye bir şey yok’
dediğimi yıllardır
rüyalarım öğretiyordu bana
başka bir aleme sakladığımı yarını

mutfağın gıcırdayan kapısı
kendini pişiren ömrümün
arka bahçesine sofralar kuruyordu

içimde bir şiir vardı
yazmadan edemiyordum
gelemiyordum izin çıkmadan ama

ölemiyordum da bir türlü

bütün sabah
seni taşıyıp durdu ezanlar
tepeden tırnağa içime

kar topluyordu güneş
dağlarımın sırtında inceden

ESRA BALABAN