TUTSAK

Seni istiyorum ve biliyorum
asla koynuma almayacağım.
Sen o aydın ve pırıl pırıl gökyüzüsün,
ben bu kafeste bir tutsağım.

Kara ve soğuk parmaklıklar ardından,
gözlerim hasretle bakıyor yüzüne doğru,
bir elin uzanışını düşlüyorum,
ansızın ben de uçayım sana doğru.

Boş bir anda düşlüyorum
bu sessiz hapishaneden uçmayı,
gülerek gardiyan adamın gözüne,
yanında yaşama yeniden başlamayı.

Düşlüyorum ancak bilirim asla
bu kafesten kurtulmaya gücüm kalmamış,
gardiyan adam istese bile,
kanatlanıp uçmaya soluğum kalmamış.

Parmaklıklar ardında her sabah,
bir çocuğun bakışı güler bana doğru,
sevinç şarkılarına başladığımda,
dudağında öpücükle gelir bana doğru.

Şayet bir gün, ey gökyüzü
kanatlanırsam bu sessiz evden,
ağlayan çocuğa nasıl söylerim,
tutsak bir kuşum, vazgeç benden?

Bir mumum, canımın alazıyla,
harabeleri aydınlatırım,
sönüklüğü seçersem eğer,
bir yuvayı yıkıp dağıtırım…

Furuğ Ferruhzad
( 1935 – 1968 )