eskiden olsa
kırık ve puslu bir camın ardından bakardım sana,
dilimde küflü bir hayat rüyası.
ne çok sustum seni bir bilsen…
uykumu rüzgâra bıraktığım günden beri yağmur yağıyor kelimelere…
aşk sandığım ne varsa…aldanmışım…tutunmaya çalıştığım rüzgârdan önce.
kanayan bir yaraya tuz basar gibi sessizliğim…sessizliğin de.
çöl işte bildiğim her şey.
sevdiğim kadınlar arasına koymuyorum ki seni…
"her kadın kendi ağacını tanır"mış…
kalbimim koyu taşlarına bas da geç.
unutulmuş bir adanın çıplaklığıyla bekliyorum
kalbimi tutan kelimenin ellerini.
Umman Şahiner[/ALIGN]
Umman Harika bir şiir olmuş. Can-ı gönülden tebrik ederim. Hayat çoğu zaman canını acıtsada insanın, kelimeler iyiki var 🙂
“her kadın kendi ağacını tanır”mış…ve hep sonsuza kadar yanliz ucan koslari gorurmus … cok guzel bir siir , bazen kelimeler bile insanlara az gelir 🙂