KIRILMA

Aynalar! Benden bakın kendinize bir de
Ürperin! Bebek kokusu gibi ağır.
Dilsiz şehir, dipsiz değil.
Eğildim kuyunun derin sessizliğine.
Bilsen neler anlatır.

Gidişler ardında
Yanık kokusu bırakır.

Sular çekilir, ben kendi kabuğuma.
Tenden geçilir, saklıdan, hazdan.
Suda başka kırılır yüzüm, aynada başka.
Elleri yok şehrin, sevilmek ister.
Öğrendim ve dokundum.

Öğrenmek mi, dokunmak mı,
Hangisi ağır?

Bekleyişler unutulur,
Terkler akılda kalır.

Şiirim, haklı deliliğim.
Kâğıt aynadır, yırtılır.
Kimin gözlerine bakıyor şimdi,
Nerden bileyim?
Bekler anlaşılmayı,
Kâğıt kırılır.

Orhan GÖKSEL