Lâ!
.
Demir bir kapı gibi son kez gıcırdayıp
Susuyorsun kendine
Ellerini saklıyorsun yüreğini ve gözlerini
Gücün yetse gölgeni de saklardın ihtimal
Bilseydin içimi, için sızlardı içsizlikten

Hiçbir köşemi kaybetmedim ben
Adını yazdığım günden beri bakidir zaman
Ne beklenir gelişin ne de gidişine hasret
Öyle kendi havlince akarım koyağımdan
Sinsice yok olma avuçlarımdan
Son bir nefes çalayım dudaklarından

Ne zaman yüzüne baksam bir bulut geçer
Hüzünleri kapar da geçer, tufana döner de geçer
Yokluğu aşikâr olanın masalı olmaz
Lâ dese dudaklar fırtına durulmaz
Yine senli bir cümle kalır avuçlarımda
Akar gidersin caddelerin sırsız koynuna
Akıtarak kanımı gidersin kendi suyuna

/Annem de böyleydi!
Her an kopacakmış gibi yürürdü dalından/

Giydiğin ceketin son düğmesi gibi
Düşüyorum kopuk ve itaatkâr
Oysa benim gözlerimdi dünyaya güzel bakan
Bir nefesim yetecekti seni çoğaltmaya
Sicim gibi bir yağmur başlayacaktı sonra
Belki bir şiir, bir şiir daha, siyah noktalara!

İdama öykünen boynumla geliyorum
Eski bir alışkanlıktır ölüme düşmek
Ben öteli, arama aynalarda
Birazdan kırılacak gibi bakışım
Ellerimi nereye koysam yabancı,
Nereye gitsem yalnızım.

Nesteren mevsimidir sana kal deyişim
Şimalden esse rüzgar bir ince sızı
Annemin siyatiğine benzer içimde adın
Git derim, kalır
Dayarım alnımı yokluğuna
Bir feryat, bir feryat daha

Kırılgan satırlarıma bir özge can
Bir deli boran ve illa bir cellat sıcaklığında sırnaşan yar
Benim de ahım kalır toprağa, naçardır yara
İs kokar ellerim yanığım aşktan
Kendini yok eden kent gibi devşiririm külümü
Sen kalırsın bir zaman

/Ey şair!
Minyatür bir kalbi sığdıramadın ya içine
O zaman ömür boyu sus benim sesime/

Filiz Kılınç