Hayata Dokunmak

Şemsiye

Bir kadın için, erkek şemsiye benzeridir. Nasıl ki kadın ıslanmamak için şemsiyenin altına girer, kendini yağmurdan korur, işte erkek de aynı vazifeyi görür kadın için. Kadın, erkeği sığınacak bir liman, kendini koruyacak bir güç olarak görür son tahlilde. İşin ilginci kadınlar şemsiye taşır fakat erkekler genelde şemsiye taşımazlar. Bilirler ki şemsiye taşımak kadınsıdır. Ve ıslanmak ise erkeksi.

Oluş

Deli yâr, yakan, yıkan, verem eden yâr…

Doğumumla başladı her şey. Doğdum ve öldüm o gün. Kaderime acı yazılı, yazgıma sürgün hayatlar. Heybemde hep kırık kalpler oldu, kanamış dudaklar. Bir ömür var olmanın acısını taşıdım sırtımda. Oluş sancısı çektim. Hakikate gebe günler geçirdim, düşük yaptım. Bir yudum suya hasret günler geçti üzerimden, dudaklarımda kuru bir tat. Hayatım hayatıma küskün. Bekliyorum…

Ölüm Büyütmek

Doğduğumuz andan itibaren ölüm büyütmeye başlarız. Adım adım, saniye ve saniye büyütürüz, bakarız, besleriz ölümümüzü, bizi öldürmesi için. Kaçınılmazımız, kaderimizdir bu. Ölüme doğarız adeta. Ölmek için hayata merhaba der, ölmek için yaşarız. Hayata anlam katan da öleceğimizi bilmemizdir belki de. Düşünsenize ölümsüz olduğumuzu… Yaşamanın anlamı kalır mıydı? Ölüme sürgün hayatlar yaşamakla birlikte hayatın anlamını da yine bu sürgünde buluruz.

İnsan

İnsan, paketlenmiş hayat tarzları satın alıp, üstünde deneyen bir varlıktır. Bu bağlamda insan ikinci el hayatlar yaşar ve orjinallikten dem vurur. Ben merkezli yaşayan insan ne kibirli ve aynı zamanda ne cahildir. Sanır ki dünya etrafında dönüyor. Hâlbuki sadece başı dönüyor ama farkında değil. Ne zamanki Azrail ile tanışır ve o anda başının döndüğünü anlar. Ama artık geç kalmıştır. Elinden giden ise koca bir hayattır.

Tutunmak

Tutunamaz insan genelde hayata. Hayata teğet geçer, hayatı insanın. Ölümlerden yaşam devşiririz, yaşam büyütürüz, ölmemecesine Her ölümle hayatımıza hayat katarız, gizlice, utanarak ama her seferinde. Böyledir insan, bencildir, önce “ben” der diğerlerini görünce. Sonuçta diğerleridir diğerleri, beninin dışındadır. Ben ise kutsalıdır insanın, kendinin. Benini tavaf eder her gün Kâbe’yi tavaf edercesine. Kâbe’yi tavafa gidince de Kâbe’nin Sahibini unutur. İnsan böyledir, gafleti hayatı yaşanılır kılar.

Allah

Yaşamamızın tek anlamı, hayatımızın gayesi, her zaman bizim yanımızda olup, adeta soluğunu hissettiren. Adının anılması ile rahatlayıp içimizin ısındığı varlık sebebimiz. Tek aşkımız ve ulaşmak istediğimiz. Yokluğu düşünülemeyen, varlığımızın varlığına bağlı olduğu Mutlak Varlık. Allah… Ebedi Sevgili…

Sulhi Ceylan

İzdiham