Hayat Bir Kez Olsun Eğilip Öpsün Alnımızdan…

İçimde müthiş bir yaşama isteği var…

Kırıldıkça, yaralandıkça, boğuldukça artan bir yaşama isteği…

Her gün yeniden, ama ilk kez fark ediyorum bunu…

Hemen her gün hayıflanıyorum kendime, neden az sevdim,

neden az yaşadım, neden az hissettim diye…

Her gün suçluyorum kendimi gitmediğim, görmediğim yerler için…
Çukurların
içinde bile binlerce şiir var…

Öyle bir zamana geldim ki neye dokunsam sonsuz bir gözyaşı,

neye dokunsam birikmiş yaşama özlemi…
Hep geç kalınmış, hep eksik yaşanmış…

Neye dokunsam hep ilk kez yaşanmış…

Başka tekrarı yok…

Ve tekrarı yoksa yaşadıklarımızın, hata mı yaptığımız hatalar…

Çünkü hayatı ne kadar bildiğimizi iddia etsek de

hep el yordamıyla ilerliyoruz…

Öyle zavallıyız ve ama öyle de güçlüyüz ki…
Dünyaya dokunmaya çalıştıkça kendi boşluğunda,

kendi soruları içinde boğulan mağrur ve kırılgan bir şiir gibiyiz…

CEZMİ ERSÖZ