KALBİ KIRIK PALYAÇO

Seni sevmeyi ay başlattı. Ondandır,
kuşlar uçup durur hâlâ eski aşklarda.

Boynunu kıskanırken kuğular
baskındı çıplaklığın. Yıkanır,
bir bulutla kurulanırdın,
kent mırıldanırdı seni.

Sadece sallanan bir elsin şimdi,
hızla azaldın her buluşmada
tutmaya kalksam, suyun biçimini alıyorsun.

Yanlışlara uyanıp yanıltın peşindeki ırmağı
görmedin, sana açıktı hep
o gizli geçit. Nedense oyalandın
bir yanlış masala girip.

Güneş bile soğuk o günden sonra.
Gün geldi, aşk dediğin bin ölüme dönüştü
oluşturduğun boşluk ateşle doluyor şimdi.

Gök parçalıyor kendini, alev bile üşüyor
Sandığında çürüttüğün her anı paslı bir hançer,
alnına düşer hayat; sel basar yüzünü.

Durmadan günbatımı. Her düş, ölümcül bir sığınak
artık çıkartamam kalbimdeki dikeni
itildim hava ve suyun giremeyeceği yere
iç içe ateşle su, bu yolculuk da öyle
kim başlattıysa onda bitecek.

Dünya, 9/10. Mart 2006
Veysel ÇOLAK