BİR İSTANBUL KAHVESİ

– Sevgili Haydar Ergülen’e

Bir kahvede oturuyorduk
Hayat gibi
Birazdan kalkacak birimiz
Sırtında ışığın silueti
Gölge olacak bir kaç dizede
Sarhoş bir masanın üstüne düşüvermiş el gibi
Bir penceredir hayat
Çok seviyorum bu şiiri dedin
Kim kime şiiri sevdiğini söylemedi kaç yüzyıldır
Bilemedim
Nereye gider o dostluklar, seviyorumlar
Salıncaklarda ipini sonsuza uzattığımız
O sevgili şarkılar
Hayat gailesinde kaç gemi batar sessizce
Söylemedin
İmdi kara kara bakmasın gözlerin
Gönülden yaralı gidiyor her şair
Bir İstanbul kahvesince yok hatırımız
Ey Haydar
Bir başka şiire kadar hoşçakal

Yelda Karataş