Kelimeler ve Oyunları…
Tehlikeli yaratık bu kelimeler… Çok tehlikeli…
Bir o kadar da çekici…
Çekiciliği güvenilmezliğinden olsa gerek…
Zihinde başka, seste başka, yazıda başka…
Pessao yüzlerce kişiliğe bölünmüş.
Kelimeler bölmüş azizi…
“Benim dilim vatanım” diyor… Vatanı paramparça olmuş…
Vatanını da kelimeler parçalamış…
Pessao bahane, hepimiz kelimelerin kurbanıyız…
Babil kulesini inşa etmeye yeltendiğimizden bu yana kelimelerin esiriyiz…
Kelimeler olmadan hiçiz… Varlığımız da kelimelerle sınırlı…
Vedâlar kelimeden başka bir şey değil.
Sırlar…
Sevmeler…
Sevişmeler…
Ve sonra intihar notları…
Karanlık bir odam vardı… Sese ve ilgiye kilitlediğim bir oda…
Kelimelerle oynamaya o zamanlar başladım…
Çoğumuzun aşina olduğu bir oyun…
Bir kelimeyi dola diline… Tekrarla…tekrarla…tekrarla…
Ve sonra yabancılaş o bildiğin kelimeye…
Bütün kelimeler sonuçta aynı yabancı yaratıklar…
Bütün kelimeler değil… İstisnası var elbet;
Bir gün bir sokağa kıvrıldım, ahşap kapıyı gıcırdatarak açtım…
O kelimeyi duydum…
Bir sürü insan o kelimeyi tekrar edip duruyordu…
Bildikleri her şeyden arınmışlar… Kendilerini bırakmışlardı…
Tekrarladıkça heyecanlanıyorlardı…
Her tekrar hakikate yaklaştırıyordu onları…
Bütün kelimeleri yok eden o efsunlu kelimeyle ilk kez orada karşılaştım…
Aldatmayan…
Terketmeyen…
Koruyan…
Kollayan kelime;
Lâilâheillallah… Lâilâheillallah… Lâilâheillallah
