Başlangıcın Sesi

Nerede ayakkabılarım?
Kimdi Sohrap diye seslenen?
Tanıdıktı ses, Rüzgârın yaprağın gövdesini tanıdığı gibi.
Annem uyuyordu
Menüçehr, Pervane ve belki de tüm şehir.
Hordat gecesi, sönük bir mersiye gibi
Saniyeleri peşi sıra bırakarak ilerliyordu
Ve serin bir meltem,
Battaniyenin yeşil kenarından uykularımı çalıyordu.

Hicret kokusu alıyorum;
Yastığım kırlangıçların kanat sesiyle doludur şimdi
Sabah olacak
Ve gökyüzü su kâsesine hicret edecek ama

Bu gece mutlaka gitmeliyim!
Oysa en açık pencereden bu yörenin sakinleriyle sohbet etmiş,
Fakat onlardan “zamana” dair bir fehva işitmemiştim.
Hiçbir âşık göz, yere bakmıyordu orada
Ve hiç kimse bir bahçeyi görmekle meczup olmamıştı
Kimse tarlada ki küçük karga yavrusunu bile ciddiye almamıştı.
Pencereden, komşunun yetişkin kızı Huri’nin
Yeryüzünün en değerli yerine oturmuş fıkıh okuduğunu görünce
Bir bulut kadar fersizleşti gönlüm.
En zirve anları gösteren başka şeylerde var elbette,
Kendini unuturcasına semaya dalmışken
Gökyüzünün, gözlerinde yavruladığı bir kadın şair görmüştüm mesela…
Ve bir gece
Korukların açmasına daha ne kadar yol var?
Diye sormuştu adamın biri benden
Bu gece mutlaka gitmeliyim!
Yanıma da sadece yalnızlık gömleğimin sığdığı valizi almalıyım!
Hamaset ağaçlarının göründüğü bir semte
Veya sürekli bana seslenen o tanımlanamaz yere gitmeliyim!
Tekrar birisi Sohrap diye seslendi
Nerede ayakkabılarım?

Sohrap SEPEHRİ